Epilog. "Śmierć była zbyt słaba, by rozłączyć ich miłość"

 "Wróciłem do Ciebie, stoję tu jak dawniej, 
Chciałbym Cię przytulić, Kocham Ciebie Skarbie.
Śmierć zabrała mnie, lecz moja dusza pozostała, 
Obiecałem Ci, że nigdy nie zostaniesz sama !
To uczucie było zawsze silniejsze od śmierci 
Nikt nie rozerwie tej więzi!"


Nie mogła usiedzieć na miejscu. Przechadzała się z jednego końca korytarza na drugi, a operacja co raz bardziej się dłużyła. Co chwilę spoglądała w stronę drzwi prowadzących na blok operacyjny z nadzieją, że w końcu ujrzy w nich lekarza. Pielęgniarki zaproponowały jej nawet podanie środków uspokajających. Nigdy nie widziała kadry w aż takiej rozsypce. Morgenstern pił trzecią puszkę redbulla twierdząc, że go odstresowuje, Kofler tępym wzrokiem lustrował ścianę,a Loitzl po raz setny sprawdzał, czy płytki są równo ułożone. Fettner znów gdzieś zniknął. Nie chciał dać spokoju chirurgowi, odkąd ten wyszedł z sali operacyjnej i wciąż wypytywał o stan kolegi. Zwykle spokojny i zrównoważony Pointner uderzył dłonią w zasłoniętą szybę, za którą odbywał się zabieg. Tak mijały kolejne minuty przepełnione nadzieją i bezczynnością. Dźwięk otwieranych drzwi sprawił, że momentalnie się odwróciła. Oczy wszystkich były zwrócone na siwiejącego mężczyznę, który ściągał z twarzy maskę ochronną. Fakt, że jak do tej pory się nie odezwał, wzbudził w niej jeszcze większy niepokój.
 - Co z nim, panie doktorze ? 
Chwila prawdy, której obawiała się chyba najbardziej. Starała się odczytać cokolwiek z miny lekarza, która nie wskazywała na nic dobrego. 
- Zrobiliśmy wszystko co w naszej mocy, przykro mi. 
- Niee ! - pewnie nikt nie spodziewał się, że drobna istota może aż tak głośno krzyczeć. Przepełniona złością, usiadła przy ścianie i schowała twarz w dłoniach. Nic do niej nie dochodziło... Płakała niczym małe dziecko pozbawione ulubionej zabawki. Doskonale wiedziała jak wszystko się potoczy... Jednak w tej chwili nie potrafiła wyobrazić sobie życia bez skoczka. Histeryczny płacz pozbawił ją sił. Przypomniała sobie o istotnej sprawie- obiecała mu, że będzie silna. Otarła twarz chusteczką i z pomocą Thomasa podniosła się z podłogi.
 - Mogę tam wejść ? - zapytała łamiącym się głosem starając zapanować nad kumulującymi się emocjami.
 - Lepiej nie... - trener kadry objął ją ramieniem. 
Popatrzyła błagalnie na lekarza. Uległ jej prośbom i wpuścił ją na salę. Leżał jak gdyby pogrążony w śnie, z którego powinien za chwilę się wybudzić. Cera bledsza niż zwykle, sine usta, szczelnie zamknięte oczy.Uścisnęła lodowatą dłoń blondyna,a po jej policzku znów spłynęły łzy. Patrząc na jego bezwładne ciało, ogarnęła ją fala wspomnień. Tych dobrych, których przed przyjazdem tu nie miała zbyt wiele. 

- Gregor - wyciągnął dłoń w jej kierunku.
- To chyba trochę niezręczne. Przedstawiać się komuś, kto doskonale zna cię ze skoczni. Alexandra.
- Może troszkę - wciąż był spięty - ty też kiedyś skakałaś, prawda ?

Doskonale pamiętała dzień, w którym go poznała. Poznała i znienawidziła, ponieważ od razu wspomniał o przeszłości. Chciała jak najszybciej stracić go z oczu. Teraz zrobiłaby wszystko, by móc mieć go przy sobie. 

- Pomogę ci wrócić... - wyszeptał tuż nad jej uchem. 

- A ja ? Co powinnam zrobić w zamian ?
- Po prostu bądź.
- Już na zawsze ?
- Na zawsze.

Później ten jeden moment, w którym stał się najbliższą mężczyzną jej sercu. Szkoda, że 'na zawsze' trwało tak krótko. Może po prostu nie zasługiwała na jego miłość ? Był ideałem, najlepszym skoczkiem na świecie, a ona ? Głupią dziewczyną bez ambicji, która potrafiła jedynie pić, palić i dobrze się bawić. Nie chciała do tego wracać.

Straciła poczucie czasu. Przyszedł po nią zaniepokojony Andreas, który sam ledwo powstrzymywał łzy. Na korytarzu bez żadnego słowa wyjaśnienia wręczył jej białą kopertę. Wspomniał tylko, że powinien oddać ją dopiero po pogrzebie, ale jakaś wewnętrzna siła nie pozwalała przytrzymywać mu jej dłużej. Usiadła na seledynowym krześle, po czym wyciągnęła kartkę. 

"Nie żałuję swojej decyzji. Siedząc tu, prowadząc po pierwszej serii i czekając na skok, czuję się spełniony. Jeśli się uda, medal jest twój. Jeszcze raz dziękuję. Za to, że byłaś. Pamiętaj, co mi obiecałaś. Kocham Cie."

Gregor

  ~Rok później~

 Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym. Falun. 
Historia zatacza koło. Od jego śmierci minął zaledwie rok, ale Alex zdążyła już wejść do światowej czołówki. Tym razem to ona prowadziła po pierwszej serii. Zmieniła obywatelstwo i reprezentowała Austrię. Na sygnał trenera, odepchnęła się od belki startowej i ruszyła po rozbiegu. Na początku musiała delikatnie skorygować lot, ale w końcowej fazie wszystko poszło idealnie. Wylądowała kilka metrów za punktem konstrukcyjnym. Kiedy obok jej nazwiska pojawiła się jedynka, instynktownie popatrzyła na niebo.
- Tym razem to ja wygrywam dla ciebie... - szepnęła, po czym została stratowana przez tłum uradowanych koleżanek. 

~*~

Dziękuję. :)

Wszystkim, którzy kiedykolwiek tu zaglądnęli. Za każde wyświetlenie, każdy komentarz. 

Szczerze mówiąc, jestem zadowolona z tego epilogu. Czego nie mogę powiedzieć o całym opowiadaniu. ;) Chyba wszyscy wiedzieli, jakie będzie zakończenie. 

Tak jak planowałam, wyrobiłam się do 14 grudnia. Dlaczego ? Właśnie wtedy zaczęłam przygodę z pisaniem. Dokładnie rok temu, w piątek, na cholernie nudnej ostatniej lekcji, wyrwałam kartkę z zeszytu i napisałam prolog do swojej pierwszej historii. Zaczynałam od piłkarskich opowiadań. Najpierw Cristiano Ronaldo, następnie Alvaro Morata. Któregoś dnia trafiłam na tego bloga: http://oliwka-i-skoczkowie.blog.onet.pl/. To właśnie on zainspirował mnie do napisania czegoś skocznego. 

 Nie mam zamiaru się żegnać, bo...

Zamierzam wystartować z nową historią ;) Tym razem mieszanka polsko-niemiecka z domieszką Austrii. W innych klimatach, bo pisanie smutnych historii chyba mi nie leży :/ 

Link powinien pojawić się tu za tydzień, tuż przed świętami. 

Pozdrawiam <3